kierownik zespołu:

prof UAM dr hab. inż. Jakub Rybka

Technologia druku 3D w inżynierii tkankowej dostarcza niespotykaną dotąd możliwość masowej produkcji biokompatybilnych, spersonalizowanych rusztowań o wielu zastosowaniach. Stopniowa redukcja kosztów związanych z drukiem 3D wraz z gwałtownie postępującym rozwojem technologii, świadczy o rosnącym zapotrzebowaniu na tego typu rozwiązania. Proces biodruku 3D umożliwia wykorzystanie różnych metod obrazowania (m.in. rezonans magnetyczny, tomografia), do wytworzenia rusztowań o spersonalizowanych wymiarach i właściwościach. Wymaga on jednak szczegółowo zaprojektowanych drukarek zdolnych do pracy w sterylnych warunkach oraz biotuszy dostosowanych zarówno pod względem molekularnym jak i fizykochemicznym. Uszkodzenia stawu kolanowego są jednymi z najczęstszych zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego. Wśród nich najczęściej spotykany jest uraz łąkotki. Pomimo wielu technik leczenia, żadna z dostępnych metod nie daje optymalnych rezultatów. Obecne trendy wskazują na duże zainteresowanie technologiami łączącymi w sobie najnowocześniejsze osiągnięcia z wielu obszarów nauki takich jak biotechnologia, inżynieria tkankowa, nanotechnologia, biologia molekularna, chemia polimerów. Komórki mezenchymalne zaliczają się do grupy multipotentnych komórek macierzystych zdolnych do różnicowania się w takie linie komórkowe jak: osteocyty, chondrocyty, adipocyty, mioblasty. Komórki mezenchymalne znajdują się w wielu tkankach ludzkiego organizmu. Można je znaleźć m.in. w szpiku kostnym, krwi obwodowej, krwi pępowinowej czy tkance tłuszczowej. Ze względu na duży potencjał do różnicowania, niską inwazyjność liposukcji oraz dużą wydajność i łatwość izolacji, to właśnie tkanka tłuszczowa jest preferowanym źródłem mezenchymalnych komórek macierzystych (ang. adipose-derived stem cells, ADSCs) do zastosowań o potencjale komercjalizacyjnym.